The Temperance Movement worden wel eens bestempeld als “The Next Big Thing”. Het titelloze debuutalbum dat het vijftal vorig jaar op de markt bracht is effectief één der beste debuutplaten die we de laatste jaren al mochten verwelkomen. Waar ze een paar weken geleden nog probleemloos de O2 Academy en Shepherd’s Bush in London uitverkochten, voelt het misschien wat raar aan om in de AB Club in Brussel niet hetzelfde bordje te zien hangen. Niet voor hen, ze stralen van geluk en zijn oprecht blij dat we hen komen bezoeken de avond van hun optreden. De mannen zouden later op de avond een fantastisch concert spelen waar de ziel van de seventies echt hoorbaar was. Wij waren niet weinig blij dat we vooraf met zanger Phil Campbell en gitarist Luke Potashnick een gesprek konden hebben. Om diverse reden konden de drie andere bandleden er niet bij zijn: vooreerst de bassist Nick Fyffe (Jamiroquai). Fyffe is ook de man die ondermeer Robert Plant maar ook Deep Purple en Bruce Dickenson bellen als ze een uitstekende bassist nodig hebben. Drummer Damon Wilson, die ondermeer heeft gewerkt met Ray Davies en The Waterboys en gitarist Paul Sayer.

We zullen starten met een vraag die jullie waarschijnlijk al dikwijls gesteld is: hoe is het allemaal begonnen?

Phil: Eigenlijk is London het sleutelwoord. Daar hebben we mekaar ontmoet. Drie bandleden zijn trouwens van daar afkomstig. Ik ontmoette er Luke net voor ik terug ging naar Glasgow. We hebben toen gesproken over het opstarten van een band. Ik had zo een gevoel dat dit het juiste moment was. Paul kwam er vlug bij en even later vonden we in Nick en Damon de perfecte personen om de groep compleet te maken. 

Vanwaar komt eigenlijk de naam Temperance Movement? In het Nederlands vertaalt betekent het zoiets als “geheelonthouding”.

Luke: Daar moet je echt niets achter zoeken. Het was gewoon een spontane ingeving. We vonden het een leuke naam. Er zit echt geen boodschap achter, net zoals bij Creedende Clearwater Revival bijvoorbeeld. Eigenlijk is het hilarisch een rockband met zo een naam. 

Ik doe nooit research voor ik een review schrijf, luister 10 x naar een album voor ik begin te schrijven en pas daarna doe ik research. Toen ik voor het eerst jullie muziek hoorde dacht ik spontaan aan de vroegere The Faces, groot was mijn verbazing toen ik bij research op het internet op een fantastische cover van Stay With Me stuitte, waren zij jullie grote inspiratie?

Phil: Ik ben blij met deze opmerking want dit is toch ook wel het soort muziek dan ons het meest weet te bekoren. Maar eigenlijk zijn we gewoon een vijfkoppige Rock ‘n’ roll band die ook Soul, Americana en Blues weet te waarderen. Toen ik echt zin in muziek begon te krijgen waren zowel Nirvana, Pearl Jam en The Black Crowes bands waar ik veel naar luisterde. Maar evenzeer wist Elton John mij te inspireren toen ik nog piano speelde of later ook nog The Hothouse Flowers. Het is maar van het moment dat ik een gitaar vastnam dat ik echt zin kreeg in wilde rockmuziek.
Luke: we zijn live een nogal explosieve band trouwens, maar de sfeer die je aanhaalt klopt wel.

Ik vind het zowel muzikaal als tekstueel zéér sterk wat is in dit laatste de inspiratie? Het moment zelf, het dagelijks leven of persoonlijke ervaringen of om het even wat?

Phil: Het gebeurt nooit op commando, meestal zitten we gewoon samen te jammen of te repeteren en komt er iets uit dat je als een basis van een song zou kunnen beschouwen. Of er komt iemand uit de groep met een basismelodie waarop verder gewerkt wordt. Het is wel zo dat hoe meer we samen spelen hoe vloeiender de songs eruit komen.  Er zijn dus verschillende mogelijkheden. De ideeën voor de nummers kunnen inderdaad uit diverse hoeken komen aangewaaid. Maar evenzeer zijn we in staat om nummers te schrijven als de deadline er zit aan te komen maar ook hier speelt het mee dat we hoe meer en langer we samenspelen hoe vloeiender het gaat. Luke weet perfect bijvoobeeld hoe ik zing, ik weet perfect hoe hij gitaar speelt.

Bij mijn weten is dit de eerste keer dat jullie in België optreden. De legendarische AB, in de club, krijgt de primeur maar binnenkort treden jullie ook op het wereldberoemde Werchter , kijken jullie daar naar uit?

Luke: effectief dat is iets waar we met zijn allen geweldig naar uit kijken. Werchter betekent toch wel iets in je carrière.

Brengt dit extra stress of gezonde energie mee want spelen voor pakweg 60.000 mensen is toch nog iets anders dan in een club of zaaltje?

Luke: oh neen absoluut niet het is gewoon iets helemaal anders. In een club of kleinere zaal heb je meer contact met het aanwezige publiek. Je lan bij wijze van spreken iedereen in de ogen kijken, het is allemaal wat intiemer. Op een groot evenement of festival is het de energie van de massa die je concert stuurt. Stress hebben we absoluut niet, zoals ik al zei: het is gewoon iets anders.
Phil: hoe groter de massa aanwezigen hoe meer je er volledig kan in opgaan, hoe beperkter het publiek hoe meer je je dient te concentreren op je prestatie en interactie wat ook belangrijk is. Ik kijk er naar uit maar ik kijk evenzeer uit naar ons concert van deze avond. 

Jullie debuutalbum werd onthaald op zéér positieve reacties! wat met het altijd “moeilijke” tweede album? Er zal gehoopt worden op bevestiging van al het positieve, brengt dit extra stress mee?

Phil: neen hoor, daar denken we zelfs nog niet aan. Het belangrijkste is dat we plezier blijven hebben aan onze muziek. We houden geen rekening met meningen van anderen wat dat betreft. We doen wat wij denken te moeten doen of waar wij ons het best in kunnen terugvinden.

Het is nu niet om jullie te flemen maar ik werd in mijn loopbaan zelden geconfronteerd met een plaatje dat zo goed klopt: de ritmesessie, de gitaren, de zang dit is een fantastische symbiose. Het schijnt allemaal mekaar op te vullen, het klinkt als één geheel. Wanneer waren jullie zich daar van bewust?

Phil: bedankt daarvoor. Het is dan ook het resultaat van een hechte groep. Er is niet echt iemand verantwoordelijk voor de nummers geen belangrijkste songwriter. We werken als één geheel en de “credits” zijn dan ook van alle groepsleden. De band is echt wel het belangrijkste, bij ons geen individuele doelstellingen. Als we al zo ver geraakt zijn is dit echt wel het resultaat van het werken als een hechte groep.

Dat hoor je ook wel tijdens jullie concerten, zijn live optredens misschien de sleutel tot alles?

Phil: Dat was toch de start van alles. De reden waarom we met deze band begonnen was omdat we graag onze muziek live wilden spelen , zonder compromissen if iets dergelijks. Wij hopen dat dit speelplezier overkomt bij de toeschouwers. Het was in het begin wat moeilijk maar we hielden vast aan onze overtuigingen, het is iets wat we allemaal altijd al willen hebben doen.

Dat gevoel krijg je toch als je de plaat beluistert vind ik.

Luke: dat was toch de opzet om zoveel mogelijk de live sfeer terug te laten weerklinken op de plaat. Hoezeer we ook graag live spelen, aan album blijft toch belangrijk. Misschien zijn er niet zoveel mensen meer die platen kopen maar er zijn er nog steeds en die fans zijn belangrijk. We willen hen iets geven waar wij en zij trots kunnen op zijn.
Phil: dat is zoals het hoort te zijn vind ik. Het is toch al te gek dat mensen je live gaan bekijken nadat ze je plaat hadden gehoord en je live niets voorstelt en je hen ontgoochelt ? wij vinden dat beiden dicht bij mekaar horen.

Heren, dank jullie beiden voor dit interview ! Wij wensen jullie veel succes met het optreden deze avond.

Luc Meert

meer foto's